17. Dwars door Bayern.

Vannacht paar keer wakker geweest en hoorde je steeds de regen vallen. Maar toen we wakker werden om 7 uur was het droog. Gezellig zitten ontbijten in de grote woonkeuken waar de gastvrouw vertelde origineel uit Cambridge te komen. Al 7 jaar woonde ze nu hier in Fusch. Toch besloten om maar gelijk het regenspul aan te trekken, want de kant die wij op wilden zag 50 kleuren grijs. En inderdaad na een kwartiertje begon het te hozen om pas een een uur of 2 later op te houden. Het was koud, nat en grijs deze morgen. En druk. En als je dan in de stromende regen, in een lange rij auto's achter een vrachtwagen aan rijdt, terwijl je handschoenen langzaam doorweekt en koud worden, dan vraag je je toch af wat er nou toch zo leuk is aan dat motorrijden. Maar ze zeggen, dat je de mooie momenten beter kan waarderen als je weet hoe vervelend het soms ook kan zijn. Maar ondanks de regen had de route ook hele mooie stukken. Het zuiden van Duitsland, Beieren, is best mooi. Beetje als Oostenrijk maar dan minder bergen, ruime brede dalen met grote boerderijen, akkers en weilanden. Bossen, meren en leuke dorpjes met vakwerkhuizen. En ook balkons vol met de bekende geraniums in alle kleuren. Rond het middaguur kwamen we in een leuk dorpje met midden op het dorpsplein een gasthof. Hier hebben we in de gaststube heerlijk soep en brood met Schwarzwalder schinken gegeten. Intussen zagen we vanachter de geraniums de zon doorbreken en de lucht blauw kleuren. De regen pakken konden uit blijven. We vervolgen de rest van de route en genoten van de mooie omgeving. De weg was mooi en de bochten talrijk. Precies dat wat het motorrijden zo leuk maakt. De regen en kou van vanmorgen waren we al weer vergeten. De route voerde ons ook langs een stuk van de Bodensee. En prachtig groot meer waar de rivier de Rijn doorheen stroomt. Helaas werd het verkeer steeds maar drukker. Ik denk dat de Duitsers maar tot 15 uur werken. Want we kwamen gewoon in de files terecht. En dan ook nog 3x een Umleitung. Gelukkig wist de TomTom daar goed raad mee en kwamen we toch nog in een redelijke tijd bij ons hotel aan. Vandaag echt wel weer 423 km gereden. Helaas is het vandaag ruhetag in het restaurant. Maar de vriendelijke dame van de receptie heeft voor ons eten laten komen bij de lokale Turk. Deze kon ook hele lekkere schnitzels met pommes frites maken. Zo konden we onze buikjes toch prima vullen. We komen alweer aardig in de richting van huis. Morgen gaan we met 4 naar de Eifel, naar Daun. Edwin C. rijdt morgen vanaf hier via de snelste richting huis.
En nu onder de wol. Tot morgen!